Ik maakte een bewoner mee die zei: ‘ik heb zin in kaas’. Als jongetje zat ik op de bank samen met mijn tante en ik hoorde de opmerking. Of de begeleider het niet hoorde of bewust even niet reageerde weet ik niet, maar toen zij de ruimte uitliep, stond de bewoner op en kwam een paar tellen later uit de keuken lopen met een heel blok kaas. Ze zei nog eens: ‘ik heb gewoon zin in kaas’ en ze nam zo een hap uit het blok. Ik weet dat ik niet meer wist hoe ik moest kijken. Zeker niet toen de begeleider binnenkwam, even sprakeloos naar het tafereel keek en toen oprecht haar best moest doen om echt boos te klinken.
Mijn tante met het niveau van tussen de 2 en de 4 jaar. Ze had geen oordeel dat was misschien wel het mooiste aan haar. Ze accepteerde iedereen zoals hij of zij was en ze was even enthousiast tegen iedereen.
Ook was er de bewoner die aan iedereen vroeg wat voor werk ze deden. Toen mijn moeder antwoordde dat ze moeder was, zei ze met haar enorm luide stem: ‘Moeder?! wat heb je daar nou aan?’
Nee, dan kon je beter begeleider zijn in de gehandicaptenzorg.
Ongetwijfeld heb jij ook dat soort verhalen over jouw cliënten want waar je ook werkt in de zorg, je zult wat meemaken. Het is altijd heerlijk om in de voorbereiding van onze team trainingen een aantal van die verhalen te horen.
De training die we het meeste verzorgen is onze teamtraining open communicatie. Het vervolg daarop is de teamtraining groeien in verantwoordelijkheid. Beiden van harte aanbevolen.
Geeft niets! Onze training is ruim getest door allerlei ADHD-ers en zei verklaren dat onze training absoluut ‘ADHD-vriendelijk’ is. Toen we dat een paar keer hadden gehoord, hebben we er maar een logo van laten maken.
Een greep uit de organisaties die we al mochten helpen:
